Se a cultura popular galega elixiu unha árbore como símbolo esa é, sen dúbida, o carballo, un feito que nos liga con outras culturas atlánticas e europeas. As lendas, o cantigueiro, o refraneiro e mesmo o seu uso na lingua (“estás forte como un carballo!”) testemuñan a importancia do carballo no noso imaxinario popular e na noso patrimonio inmaterial, no que a toponimia ten un lugar salientado.
En palabras de Gonzalo Navaza na súa obra Fitotoponimia galega, o carballo constitúe, pois, “a realidade botánica máis importante da nosa fitotoponimia”. E abofé que é: o carballo está presente nun lugar destacado no noso inventario municipal. Temos a forma común do galego no concello coruñés de Carballo, e os derivados O Carballiño, Carballedo, Carballeda de Avia e Carballeda de Valdeorras. A eles temos que engadir as innúmeras formas na nosa toponimia menor que van desde Carballo a Carballos, de Carballa a Carballas, Carballal, Carballás, Carballeiras, Carballizos, Carballedo, Carballeda e derivados con diminutivos ou o elemento a funcionar como complemento do nome (Alto do Carballo...).
Canto á súa etimoloxía, a hipótese máis estendida considera a forma prelatina CARBA co sufixo --ALIU a orixe da palabra do galego común carballo e do portugués carvalho, alén do carbayu do asturiano fóra do noso espazo lingüístico.
Detrás de cada un dos máis de 40.000 topónimos que forman parte do noso Nomenclátor, existe unha motivación e unha razón de ser…
É ben difícil escoitar a palabra Camariñas sen deixarse levar e recitar os versos que compoñen unha das cantigas máis afamadas…