Conta a lenda que nas alturas do Xistral existía un lago que pouco a pouco se foi secando a través dos cursos fluviais cara ao Cantábrico. Un deles ía cargado do metal precioso máis cobizado que lle acabaría por dar o nome: o río Ouro. Tamén hai quen di que este río recibe o seu nome pola cor dourada que todos os solpores produce no seu curso.
As dúas historias que abren este artigo e que se escoitan polas terras do Valadouro, son dous exemplos claros de etimoloxías populares, isto é, a definición da orixe dun termo a través de crenzas, mitos ou falas interpretacións das evolucións das palabras.
O nome do concello do Valadouro é un composto do latín VALLE, a preposición de e o hidrónimo Ouro, denominación do río principal que atravesa o territorio do concello e que, como vimos neste artigo, desemboca en Fazouro. A forma actual Valadouro é resultado dun fenómeno de asimilación vocálica (Valedouro > Valadouro).
Mais se a primeira parte do topónimo é transparente, temos máis dúbidas cando ao hidrónimo Ouro. Fernando Cabeza Quiles, no seu Toponimia de Galicia (2008:238-239), suxire que este río puido chamarse nun principio *Douro e, por tanto, aparentado co río Douro, mais que acabou por se converter en Ouro por “atracción ou contaxio da palabra Ouro”. Outros autores derívano dunha indoeuropea OR- que aparecería noutros ríos como Oulo ou Oira.
Por tanto, pouco ouro atoparás, agás o río Ouro, se fores ao Valadouro. Unha mágoa!
Detrás dalgúns topónimos hai historias que nos falan das crenzas relixiosas ou pagás dos nosos antepasados, historias que chegaron ata…
A vida nunha illa transcorre paralela aos feitos que afectan ao resto do mundo, pero coas súas propias singularidades. Isto fai que os…